علائم، نشانهها و روشهای تشخیص قوز قرنیه
بیماری قوز قرنیه معمولاً با تاری دید خود را به بیمار نشان میدهد. با توجه به اینکه علائمی مانند سوزش چشم، خارش چشم، درد و … از علائم بیماری قوز قرنیه نیست تنها علت مراجعه بیماران مبتلا معمولاً مشکلات بینایی آن است. تار دیدن، دوبینی، چندبینی، سایهدار دیدن، پخش نور که معمولاً شبها بیشتر مشهود است علائم بینایی قوز قرنیه میباشد. در خیلی از موارد که بیماران در مراحل اولیه بیماری مراجعه میکنند ممکن است حتی معاینهگران تاری دید را به ضعیفی معمولی چشم نسبت دهند و پی به وجود بیماری نبرند. همین باعث میشود در اکثر مواقع بیماری قوز قرنیه تا مراحل پیشرفته تشخیص داده نمیشود و به تأخیر میافتد.
برای تشخیص قوز قرنیه توجه به اطلاعات مربوط به معاینه بیماران در مطب به همراه تحلیل اطلاعات استخراج شده از تصویربرداریهای تخصصی بافت قرنیه ضرورت دارد. شک به وجود بیماری قوز قرنیه از اطلاعات معاینات داخل مطب شکل میگیرد و برای تشخیص قطعی و تعیین وضعیت دقیق بیماری تصویربرداری قرنیه انجام میشود.
تمایز ضعیفی معمولی چشم از ضعیفی ناشی از آستیگماتیسم نیاز به مهارت و دقت تخصصی معاینه گران دارد. عیب انکساری (ضعیفی چشم) چه توسط قوز قرنیه ایجاد میشود معمولا از نوع نزدیکبینی و آستیگماتیسم است اما تفاوت اصلی آن با عیوب انکساری معمولی چشم در این است که به این نوع از ضعیفی چشم آستیگماتیسم نامنظم گفته میشود که اصول اصلاح و درمان آن با ضعیفی ساده متفاوت است.
سه نوع تصویربرداری معمولاً برای تشخیص قوزقرنیه مورد استفاده قرار میگیرد که شامل توپوگرافی قرنیه، توموگرافی قرنیه و بررسی بیومکانیک قرنیه است. رایجترین تصویربرداری توپوگرافی قرنیه است که وضعیت تغییرات انحنای قرنیه را به صورت نقشههای رنگی نشان میدهد. توموگرافی قرنیه تصویربرداری جدیدتری میباشد که علاوه بر اطلاعات تغییرات انحنا اطلاعات مربوط به سلامتی بافت قرنیه، ضخامت قرنیه و حتی میزان شفافیت قرنیه را نیز بهدست میدهد و ارزش تشخیصی بالاتری دارد. تصویربرداریهای بیومکانیکی نیز وضعیت ارتجاعی و کشسانی بافت قرنیه و در واقع میزان استحکام قرنیه را تجزیه و تحلیل میکنند. اطلاعات این سه نوع تصویربرداری کنار هم مورد تجزیه و تحلیل قرار میگیرد تا وجود قوز قرنیه تشخیص داده شود و حتی مرحله شدت بیماری نیز معین شود.
آنچه که در تشخیص قوز قرنیه اهمیت ویژه پیدا میکند افتراق این بیماری از بیماریهای مشابه آن است. بیماری دژنراسیون حاشیهای پلاسید یا PMD رایجترین بیماری مشابه قوز قرنیه میباشد که در آن نیز قرنیه نازک میشود اما تفاوتی که دارد در محل نازکشدگی میباشد. محل نازکشدگی در قوز قرنیه قسمت مرکزی یا نزدیک مرکز قرنیه میباشد اما در بیماری PMD محل نازکشدگی بهصورت یک حلال در قسمت پایین قرنیه میباشد. شروع بیماری PMD نسبت به قوز قرنیه در سنین بالاتری میباشد و شیوع آن نیز کمتر است. مراحل درمان این دو بیماری کاملاً متفاوت است بنابراین تشخیص این دو بیماری از هم اهمیت بهسزایی خواهد داشت.
یکی از روشهایی که در سالهای اخیر برای تشخیص قوز قرنیه مورد توجه قرار گرفته است استفاده از تکنولوژی هوش مصنوعی برای تحلیل اطلاعات بیمار برای تشخیص است. در این روش تمامی اطلاعات بالینی و تصویربرداری بیمار توسط یکسری برنامههای کامپیوتری هوش مصنوعی دریافت و مورد تحلیل قرار میگیرد و وضعیت وجود یا عدم وجود بیماری و حتی مرحله شدت بیماری نیز مشخص میگردد. البته لازم به ذکر است که در حال حاضر تحلیل جامع اطلاعات توسط معاینهگران و متخصصین به تحلیلهای سیستمی هوش مصنوعی ارجحیت دارد و روش استاندارد تشخیص بهحساب میآید.
به طور خلاصه در مجموع میتوان گفت برای تشخیص قوز قرنیه یک معاینهگر ماهر و دقیق باید از اطلاعات بالینی معاینه در مطب به وجود این بیماری شک کند و با درخواست تصویربرداریهای قرنیه وجود یا عدم وجود قطعی آن را مشخص کند و سپس مرحله پیشرفت بیماری را تعیین نماید. تمام اقدامات درمانی براساس اطلاعات تشخیصی این بیماری تعیین شده و اجرا میگردد.
واژگان کلیدی:
قوز قرنیه، تشخیص قوز قرنیه، کراتوکونوس، نازکی قرنیه، آستیگماتیزم نامنظم، دژنراسیون حاشیهای پلاسید، بیماری PMD، توپوگرافی قرنیه، توموگرافی قرنیه، بیومکانیک قرنیه، بیماری قرنیه، لیزیک، تاری دید، هوش مصنوعی در چشمپزشکی
بررسی عوامل ژنتیکی، سابقه حساسیتهای چشمی و مالش مکرر چشم در بروز بیماری قوز قرنیه
هر آنچه لازم است درباره قطره چشمی ویوتی بدانید!
از چه روشهایی برای توقف پیشرفت ضعیفی چشم استفاده کنیم؟
تمامی حقوق این مجموعه متعلق به دکتر امیر اسهرلوس است.
طراحی وبسایت: هورماه