جراحی کراس لینکینگ قرنیه (corneal cross-linking) که به آن جراحی تاباندن اشعه و یا جراحی سی سی ال هم گفته می شود برای کاهش پیشرفت بیماری قوز قرنیه انجام می شود. در بیماری قوزقرنیه استحکام بافت قرنیه ضعیف است و رشته های پروتئینی (کلاژنها) که با چیده شدن در کنار هم استحکام بافت قرنیه را تامین میکنند آرایش مناسبی ندارند. عدم چینش مناسب رشتههای کلاژنی قرنیه، باعث ضعیف شدن و به اصطلاح شل و ول شدن بافت قرنیه میشود و خاصیت ارتجاعی و کشسانی قرنیه را کاهش میدهد. زمانی که قرنیه به چنین ضعیفی دچار شود با فشاری که از داخل مایعات خود چشم وارد میشود یا فشارهایی که خارج از خود چشم مثلا با مالیدن چشم اعمال میشود دچار کشیده شدن و نازک شدگی میشود و در نهایت قوزقرنیه حاصل میشود. جراحی کراس لینکینگ برای کاهش این مشکل انجام میشود.
جراحی کراس لینکینگ در دو مرحله انجام میشود که بخش اول آن ریختن ریبوفلاوین (ویتامین B2) روی قرنیه است و زمان داده میشود تا در قرنیه جذب شود. در مرحلۀ دوم، نور فرابنفش به قرنیه تابانده میشود. با انجام این دو مرحله ارتباطات رشتههای پروتئینی کلاژنی در قرنیه قویتر میشود و این کار باعث افزایش استحکام و کشسانی قرنیه خواهد شد. با توجه به اهمیت شناخت این جراحی و کاربرد آن در بیماران قوز قرنیه لطفا به نکات زیر توجه کنید:
۱- جراحی کراس لینکینگ فقط برای کنترل پیشرفت بیماری قوزقرنیه انجام میشود نه برای اصلاح دید و ضعیفی چشم. بنابراین با انجام این جراحی دید شما بهتر نمیشود بلکه در خیلی از موارد ممکن است کمی بدتر شود یا ثابت بماند. در برخی از بیماران با انجام این جراحی پیشرفت متوقف میشود، در برخی دیگر سرعت پیشرفت کم میشود و در برخی ممکن است هیچ تاثیر مثبتی ایجاد نکند.
۲- جراحی کراس لینکینگ عوارض متعددی نیز میتواند داشته باشد که رایجترین آنها کدورت سطح قرنیه است. بنابراین فقط و فقط زمانی انجام میشوذ که پیشرفت قابل توجه در عرض یکسال در قوز قرنیه دیده شود. برای مثال ضخامت قرنیه در یک سال بیش از ۶۰ میکرون کاهش نشان دهد. پیشرفت تعریف و معیار علمی خود را دارد و صرفاً با تغییر دید بیمار قضاوت نمی شود. بنابراین بیمورد و بدون نیاز، این جراحی نباید انجام شود.
۳- جراحی کراس لینکینگ برای بیماری قوزقرنیه معمولا فقط زیر ۲۵ سالگی ضرورت پیدا میکند. از آنجایی که بعد از ۲۵ سالگی و خصوصاً بعد ۳۰ سالگی، با فعال شدن مکانیزم طبیعی کراس لینکینگ در خود قرنیه و افزایش استحکام بافتی که به طور طبیعی در خود قرنیه رخ میدهد عملاً پیشرفت قوزقرنیه خود به خود متوقف میشود و دیگر انجام کراس لینکینگ ضرورتی نخواهد داشت. انجام کراس لینکینگ در موارد غیرضروری نهتنها مفید نیست بلکه چیزی جز عوارض ناخواسته را عاید بیمار نخواهد کرد.
۴- کراس لینکینگ علاوه بر بیماری قوز قرنیه، در کنترل پیشرفت اکتازی قرنیه ناشی از لیزیک نیز انجام میشود. اگر بعد از انجام جراحیهای حذف عینک مانند لیزیک، لازک یا پی آر کی و دیگر جراحیهای مشابه، قرنیه بیش از اندازه نازک شود حالتی مشابه قوزقرنیه رخ میدهد که به آن اکتازی ناشی از عمل گفته میشود. از آنجایی که اکتازیهای ناشی از عمل در هر سنی ممکن است پیشرفت کنند در سنین بالای ۳۰ سال هم ممکن است نیاز به انجام کراس لینکینگ پیدا شود که این موضوع با قوزقرنیه متفاوت است و نباید اشتباه گرفته شود.
واژگان کلیدی این مقاله:
قوزقرنیه، اکتازی قرنیه، جراحی اشعه، کراس لینک قرنیه، کراس لینکینگ، جراحی سی ایکس ال قرنیه، جراحی سی سی ال، جراحی ccl، جراحی cxl، پیوند قرنیه، لنز اسکلرال، نازکی قرنیه
کدام نوع از لنزهای اسکلرال برای ما مناسبترند؟
آیا مقابله با پیرچشمی امکانپذیر است؟
تمامی حقوق این مجموعه متعلق به دکتر امیر اسهرلوس است.
طراحی وبسایت: هورماه